We ont­moe­ten Theo, één van de beheer­ders van het Amster­dam­se Wes­ter­park, bij de ingang. Al 20 jaar beheert deze oud-hove­nier voor de Gemeen­te Amster­dam zowel het Eras­mus­park als het Wes­ter­park. Van­daag maken we een fiets­tocht door het Wes­ter­park, waar­bij Theo ons ver­telt over zijn werk als beheer­der en het – in zijn ogen- meest veel­zij­di­ge park van de hoofd­stad.
Onze eer­ste stop maken we in het oud­ste stuk­je Wes­ter­park, dat loopt van­af de Haar­lem­mer­poort tot aan het begin van het Wes­ter Gas­fa­brieks­ter­rein. Dit gedeel­te van het park werd eind 19^e eeuw aan­ge­legd in Engel­se land­schaps­stijl. Theo wijst ons op de prach­ti­ge oude bomen die er groei­en en waar­van som­mi­ge zelfs een monu­men­ta­le sta­tus heb­ben.
Ook begint op deze plek het zoge­naam­de Bret­ten­pad. De Bret­ten is een lang­ge­rekt eco­lo­gisch gebied dat hele­maal loopt tot aan Spaarn­wou­de. Hier kun­nen amfi­bie­ën, rep­tie­len, vis­sen en ver­schil­len­de plan­ten zich via het groen en de water­we­gen vrij ver­plaat­sen. Voor fiet­sers en wan­de­laars is het gelijk­na­mi­ge pad aan­ge­legd.
Van ver­vuild fabrieks­ter­rein naar groe­ne long
Bij het Wes­ter Gas­fa­brieks­ter­rein begint het nieu­we gedeel­te van het park, dat werd ont­wor­pen door land­schaps­ar­chi­tect Kathryn Gust­af­son. Na de slui­ting van de ouwe gas­fa­briek, bleef een zwaar ver­vuild ter­rein ach­ter. Na sane­ring van de grond, werd het park aan­ge­legd. De gebou­wen ble­ven behou­den en ver­vul­len nu voor­al cul­tu­re­le func­ties. Zo wor­den bij­voor­beeld de uit­zen­din­gen van DWDD en Pauw hier opge­no­men.
Een kwes­tie van goe­de afspra­ken maken
Theo wijst – niet zon­der trots — op het enor­me gras­veld, waar fes­ti­vals als Bui­ten Wes­ten en Milk­sha­ke op wor­den geor­ga­ni­seerd. Piek­fijn ligt het gras erbij, ter­wijl het tij­dens eve­ne­men­ten toch flink wat te ver­du­ren krijgt. Vol­gens Theo is het alle­maal een kwes­tie van goe­de afspra­ken maken met alle betrok­ken par­tij­en, één van zijn hoofd­ta­ken als beheer­der. Het blijft altijd een beet­je schip­pe­ren tus­sen de ver­schil­len­de belan­gen. Hij waakt ervoor dat er niet té vaak en te veel din­gen wor­den geor­ga­ni­seerd. Zo was de Davis Cup ont­moe­ting die in 2012 tus­sen Neder­land en Zwit­ser­land werd gehou­den in het Wes­ter­park voor het gras niet zo’n suc­ces. ‘Maar’, haast hij zich erbij te zeg­gen, ‘als sport­lief­heb­ber was het natuur­lijk fanstas­tisch’.
Via een inge­ni­eus irri­ga­tie­sys­teem kan het gras­veld ’s nachts wor­den besproeid met water dat wordt opge­sla­gen in een bas­sin onder het nabij­ge­le­gen korf­bal­veld. Daar­naast wordt het gras 5 à 6 keer per jaar bemest.
Het Woes­te Wes­ten
Ter­wijl we ver­der fiet­sen, zien we het park in zijn vol­le ver­schei­den­heid. We pas­se­ren de water­na­tuur­tuin: een veen­ach­tig gebied­je van eiland­jes die door brug­ge­tjes met elkaar zijn ver­bon­den. Het beheer van dit prach­ti­ge stuk­je natuur doet Theo samen met een club vrij­wil­li­gers op zater­dag­och­ten­den. Ver­vol­gens komen we langs natuur­speel­tuin ‘Het Woes­te Wes­ten’, waar naar ver­luidt men­sen hele­maal uit Rot­ter­dam naar­toe komen om kin­der­feest­jes te vie­ren. Ook pas­se­ren we een pony­club, post­dui­ven­ver­e­ni­ging de Pos­til­jon en de Mr. A. de Roos­tui­nen, de school­tuin­tjes waar dui­zen­den Amster­dam­se stads­kin­de­ren leer­den zaai­en, onkruid wie­den en oog­sten. Nu, aan het eind van de zomer, zien de tuin­tjes er gewel­dig uit. Het is één en al bloem, kleur en rij­pe tomaat­jes.
‘Ver­ge­ten’ troep
Ter­wijl we rich­ting uit­gang fiet­sen, moet hem toch nog iets van het hart. Hoe­wel er heel veel men­sen zijn die met de bes­te bedoe­lin­gen recre­ë­ren in het park, lijkt het wel als­of er de laat­ste jaren ook steeds meer men­sen zijn die ‘ver­ge­ten’ hun troep op te rui­men of mee te nemen. Na een zomer­se dag is de gemeen­te soms wel uren bezig om het park weer schoon en opge­ruimd te krij­gen. ‘Zon­de van de tijd en zon­de van zo’n mooi park’, vol­gens Theo.